Þegar ég var ný orðin 17 ára gömul vaknaði ég einn morguninn og fann ekki fyrir tilfinningu fyrir neðan mitti, þar með fékk ég verkefni sem ég átti aldrei von á að ég myndi þurfa að takast á við aðeins 17 ára gömul. Ég greindist með MS sjúkdóminn. Þar með hófst ár af endalausum sjúkrahús heimsóknum með nýtt og nýtt kast allt frá því að missa kraft í puttum og í að missa sjónina á vinstra auga í nokkrar vikur.

Ég ákvað strax að láta sjúkdóminn ekki stoppa lífið og lét draumana mína rætast; ferðaðist, fór í skóla og hakaði við atriðin á „bucket“-listanum. Ég hef tileinkað mér að lífið er ekki búið, MS er ekki dauðadómur. MS er nýtt tækifæri og maður þarf að horfa á hlutina þannig. Ég læt sjúkdóminn ekki stjórna mér en ég tek tillit til hans.

Í dags daglegu lífi þá glími ég við heilaþoku og mikla þreytu í hausnum, ef ég næ ekki hvíld eða er undir miklu álagi eða streytu þá blússa upp allskonar einkenni og stundum segir líkaminn stopp og þá er mikilvægt að hlusta á hann og taka tilit til líkamanns.

Síðasta ár var erfitt, mikið af andlegu álagi sem skilaði sér í mörgum einkennum sem höfðu áhrif á mig dags daglega en ég er loksins að komast í jafnvægi og vildi ögra sjálfri mér aðeins og byrja að hreyfa mig aftur og afhverju ekki að koma sér aftur í hlaupaform og hlaupa til góðs?

Ég er þakklát fyrir starfið sem MS félagið hefur verið fyrir mig og fjölskyldu mína, þegar við vissum ekkert um þennan sjúkdóm og að geta leitað til þeirra þegar maður hefur spurningar eða vantar hjálp og skilning.