Ég ætlaði ekki að hlaupa í ár af því ég er orðin svo óskaplega gömul og hægfara. En kommon! Ég er frjáls. Ég er södd. Ég bý við eins mikið öryggi og kona getur búið við. Ég er hraust. Ég get hlaupið. Það minnsta sem ég get gert er að hlussast í mark og safna áheitum fyrir fólkið sem hefur ekkert af forréttindunum mínum. Og það er ekki einu sinni fórn af því ég mun bara fá pepp og hrós og gleði og njóta þess að skottast þessa fallegu leið í friðsælu Reykjavík. Hvert einasta áheit skiptir máli, enda fátt hræðilegra en þjóðarmorðið sem verið er að fremja í Palestínu akkúrat núna.